Zaterdag 9 mei, 06.30 uur.
‘Ik ben moe’, zegt de klein Sytse tegen zijn moe. Moe antwoordt: ‘Dan moet je zorgen dat je pa wordt’. Ik vind dat een vervelend antwoord, maar ik weet dan ook niet wat het “moe-zijn” allemaal inhoudt. Moe is er gewoon altijd. Moe is de spil van ons gezin. Moe is er voor pa, broer en zus. Maar ik ben toch echt het moederskind.
Ik ben de jongste en eet alles. Zelfs spruitjes! Ik ben ook een blij kind dat danst in de box en meezingt met de kinderplaten. Moe speelt ook allerlei spelletjes met me, omdat pa daar niet veel tijd voor heeft. Ik laat haar wel altijd winnen, want ik wil moe niet verdrietig zien. Moe is ook zo sterk als een beer. Ze heeft echte spierballen en krijgt elke jampot open. Ze heeft ook een echt wasbordje, en dan bedoel ik niet om te wassen. Moe verdedigt haar kinderen, zeker voor elkaar. Oudere broer voor peuter Sytse wanneer die zijn mooie bouwsels kapot maakt. En jonge puber Sytse voor oudere broer wanneer zijn woorden de spierballen in het nauw dringen. Moe wint
uiteindelijk altijd. Met 17 lijkt het even dat ik en mijn grote liefde pa en moe worden.
Zo jong, maar ook zo welkom. Het mag niet zo zijn. We gaan onze eigen weg. Zij wordt drie keer moe. Ik behoud de kinderwens. Een paar vriendinnen willen wel moe zijn. Maar dat is toch anders dan een kind met mijn tweede grote liefde. We gaan voor pleegouderschap. Pa en moe voor uithuisgeplaatste kinderen. De ruimte en warmte is er in overvloed. Maar de administratieve doofpot is vele male groter en verstikt langzaam de vurige kinderwens. Moe leeft mee langs de zijlijn, en geniet van
de rust met pa in hun mooie huis in Zuiderwoude. De jaren gaan tellen, vooral voor pa. Hartklachten, operatie en lange revalidatie. Moe wordt weer moe, maar dan voor pa. Zij is zijn rots in de branding. Daarnaast zorg ik waar nodig op de achtergrond voor pa en moe, en de moe van mijn lief. Het is overduidelijk dat ik moe’ zorggenen geërfd heb. Met het slijten der jaren slijt ook mijn kinderwens. Ik zorg wel, maar dan voor mijn partners. Moe zonder kinderen. De afgelopen zeven jaar is de wereld omgedraaid. Ik ben moe, maar dan voor ouderen. Moe’ jongste zuster, zelf ongewenst moe-loos redt het niet meer. Mijn innerlijke moe stapt naar voren en verzorgt haar tot de laatste ademtocht. Dan breekt moe haar heup en blijkt hoe
slecht pa is zonder moe’ steun. Van de ene op de andere dag ben ik fulltime moe voor pa én moe. Pa sterft. Moe hoeft hem na 66 jaar niet meer te dragen en zakt letterlijk in elkaar. Mijn ooit zo sterke lieve moe, nu zo hulpeloos. De laatste jaren draag ik moe zoals zij mij gedragen heeft. Ik ben nu moe en moe, maar dat is zij vroeger ook vaak genoeg geweest. Moe klaagt nooit, dus probeer ik dat ook niet te doen, al is het soms zwaar. Maar weet je lieve moe… ik ben bij je, en zal je liefdevol vasthouden tot het moment dat je je ogen voor de laatste keer sluit. Zoals jij bij mij was, en me vasthield toen ik mijn ogen voor het eerst opende.

BESTEL NIEUWE CD