Donderdag 21 mei 08.00 uur. Hemelvaart: de 40ste dag na Pasen, en voor christenen de dag dat ze de hemelvaart (‘Ascensionis Domini’) van Jezus Christus vieren. Voor mij is het de dag van papa’s hemelvaart, nu drie jaar geleden. Het is het weekend dat ik drie concerten zing met de mooiste opera-aria’s van Händel en Purcell. Elke dag een concert. Elke dag bij mijn
papa, vechtend tegen het onvermijdelijke. De dag voor je hemelvaart zing ik in Utrecht. Vlak voor aanvang van het concert belt mijn beste vriendin; Papa luistert naar zijn geliefde Ombra mai fu. Bij de eerste tonen vouwt hij zijn handen en biggelt er een traan over zijn wangen. Het is mijn uitvoering met David van Ooijen, gezongen op de uitvaart van Gerrit Komrij.
Na afloop van het concert rij ik meteen naar het verpleeghuis. De kamer vult zich met familie. Mama zit aan je bed en houdt je hand vast. De zuster komt even kijken. Je kaarsje gaat langzaam uit. Maar je aangeboren levenskracht is nog niet bereid om op te geven. Rond middernacht geef ik je een aai over je bol en een dikke knuffel. ‘Dag pap. Ik hou van je. Dank
voor al het moois dat je me hebt gegeven.’ Thuis val ik in een onrustige slaap. De volgende ochtend sta ik al vroeg in te zingen en pak de
sleutels om naar je toe te gaan. Dan gaat de telefoon. ‘Uw vader is vanochtend om half 10 overleden’. Papa is dood… Ik rij naar mama. We weten allebei dat hem een lange lijdensweg bespaard is gebleven, maar dat doet niets af aan het verdriet. Ik zit ondertussen met een dilemma. Om twaalf uur moet ik eigenlijk in het Concertgebouw zijn voor de repetitie en het laatste operaconcert. Niet gaan, is mijn eerste impuls. Maar wat zou papa zeggen? In mijn hoofd hoor ik zijn stem: ‘Ga zingen lieve jongen, want voor mij kun je niets meer doen. Ga zingen.’ Ik overleg met mama. Zij is het met me eens. De organisatie heeft alles perfect geregeld; van een parkeerplaats bij het gebouw, tot wat te eten in de kleedkamer.
Tijdens de repetitie deel ik met het orkest dat papa net is overleden. ‘We gaan mooie muziek voor hem maken’ zeg ik. Het zal niet eenvoudig zijn, want Ombra mai fu staat op het programma. De adrenaline giert door m’n lijf, en ik stuiter over het toneel. Bij de laatste hoge noot van jouw geliefde aria breek ik bijna, maar dan voel ik opeens een wolk van warmte om me heen die me er doorheen sleept. Papa….
Niemand heeft die middag gemerkt wat er gebeurd is. Die 21ste dag in mei… Jouw hemelvaart.

Dag papa.

BESTEL NIEUWE CD