Dinsdag 16 juni. 06:00 uur Ok! Het kan zo echt niet meer verder. Er moet wat gebeuren.
Wegkijken is een gepasseerd station. Ik schuif het al veel te lang voor me uit. Maar sommige dingen wil je gewoon niet zien. Ik ben geen mens die graag de confrontatie aan gaat. Mijn geduld is bijna eindeloos. Een jarenlang leerproces waarin de jonge hittepetit veranderde in een confrontatie mijdende, over problemen springende hordeloper met oogkleppen op. Het perfectionisme bewarend én conserverend voor mijn vak. Deuren sluiten waar je wel doorheen moet. De veredelde struisvogelpolitiek waarbij ik, al lopend, m’n hoofd in de grond stop, met m’n tanden de rulle aarde schoffel en wormpjes tel. Een andere beproefde
methode is handen voor de ogen; wat ik niet zie, ziet mij ook niet, is er niet. 
De waarheid van een kind, en droom van menig ouder. Maar wanneer ik dan de ogen open is de wereld vijftig kleuren grijs. Grijs, dat alle kleurrijke details doet verdwijnen. Grijs, dat zelfs de mooiste zonnestralen niet kan doordringen. En het wordt alleen maar meer. Korte nachten vol dromen over dwarrelende grijze stofwolken, waarna ik badend in het zweet
wakker word. Ik ontwikkel ontwijkingsstrategieën. Zoek reinheid voor lichaam en ziel op andere plekken. Maar er is geen licht aan het eind van deze tunnel. Geen rust te vinden. Het is alsof ik in een tijdlus leef, waarin elke dag op hetzelfde punt eindigt en begint.
Onontkoombaar. De enige manier waarop ik dit kan doorbreken is de confrontatie aangaan.
Rechte rug en borst vooruit. Je kan het! Ik kan het! Ik moet! Open die deur en zie het probleem onder ogen! Ik ga het doen! Morgen… echt…. Morgen ga ik de slaapkamer

BESTEL NIEUWE CD